Καρκίνος των Ωοθηκών

Ο καρκίνος των ωοθηκών είναι συχνή πάθηση και δυστυχώς δίνει συμπτώματα αφού έχει προχωρήσει αρκετά. Οι γυναίκες που εμφανίζουν καρκίνο ωοθήκης συνήθως παρατηρούν μεγάλη αύξηση (φούσκωμα) της κοιλιάς τους. Πολλές φορές το αποδίδουν σε συνολική αύξηση του βάρους τους, αλλά συγχρόνως παρατηρούν ότι αυτό δέν συμβαίνει και στα υπόλοιπα μέρη του σώματος, αλλά μόνο στην κοιλιά. Το φούσκωμα αυτό είναι αποτέλεσμα της δημιουργίας υγρού μέσα στην κοιλιά απο τον καρκίνο (ασκίτης). Επειδή το ασκιτικό υγρό που βρίσκεται σε όλη την κοιλιά έχει παραχθεί από τον καρκίνο, είναι και γεμάτο από καρκινικά κύτταρα που επιπλέουν μέσα σε αυτό. Αυτό σημαίνει ότι όπου βρίσκεται το ασκιτικό υγρό (δηλαδή παντού σε όλη την κοιλιά), υπάρχει και η περίπτωση της εμφύτευσης των κυττάρων αυτών στις εσωτερικές επιφάνειες όλης της κοιλιάς. Για το λόγο αυτόν ο καρκίνος της ωοθήκης είναι δυστυχώς γενικευμένος σε όλη την κοιλιά μόλις διαγνωστεί.

Αυτό έχει τεράστια σημασία για τον σχεδιασμό της θεραπείας. Στις περιπτώσεις αυτές μία εγχείρηση από κάποιο γυναικολόγο που θα περιλαμβάνει αφαίρεση των ωοθηκών και της μήτρας ΔΕΝ ΘΕΡΑΠΕΥΕΙ ΟΛΗ την νόσο. Αφαιρεί μεν την «πηγή» της, δηλαδή την ωοθήκη, αλλά η μακροπρόθεσμη εξέλιξη και πρόγνωση της ασθενούς εξαρτάται από το ότι η νόσος είχε ήδη κάνει μεταστάσεις όταν αφαιρέθηκαν τα γυναικολογικά όργανα, και όχι από τα γυναικολογικά όργανα καθ’ εαυτά. Εδώ λοιπόν φαίνεται ο ρόλος της στρατηγικής στην αντιμετώπιση τέτοιων ασθενών. Πρέπει ο ογκολογικός χειρουργός (και όχι οποιοσδήποτε γυναικολόγος ή πολύ περισσότερο γενικός χειρουργός) να κρίνει εάν πρέπει να προηγηθεί προεγχειρητική χημειοθεραπεία (neoadjuvant chemotherapy – downstaging), ώστε ο όγκος να συρρικνωθεί και ο ασκίτης να πάψει να υπάρχει και να μπορεί έτσι η εγχείρηση να έχει την μέγιστη ριζικότητα. Το αν πρέπει η ασθενής να χειρουργηθεί άμεσα ή να προηγηθεί ένα σχήμα χημειοθεραπείας θα κριθεί από τον έμπειρο ογκολογικό χειρουργό, ο οποίος έχει ως μοναδικό μέλημα το τι ειναι ΤΟ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΓΙΑ ΤΗ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝH ΑΣΘΕΝΗ.

Αφού επιλεγεί η πλέον ενδεδειγμένη στρατηγική για την κάθε ασθενή, πρέπει να επακολουθήσει μία πολύ ριζική εγχείρηση. Στον καρκίνο της ωοθήκης η αφαίρεση ωοθηκών και μήτρας ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΡΚΕΤΗ. Πρέπει ΣΕ ΟΛΕΣ τις ασθενείς να αφαιρείται όλο το μείζον επίπλουν (όχι ένα μικρό μέρος του) και να γίνεται πλήρης λεμφαδενικός καθαρισμός στις περιοχές των έσω και των έξω λαγονίων αγγείων (αρτηριών και φλεβών).

Στις ασθενείς εκείνες που υπάρχει μεταστατική νόσος, συνήθως αυτή γίνεται αντιληπτή σαν πάχυνση της εσωτερικής επιφάνειας της κοιλιάς (δηλαδή του περιτοναίου), ιδίως στην επιφάνεια του δεξιού ημιδιαφράγματος γύρω από το ήπαρ. Στις περιπτώσεις αυτές, όλες οι μεταστατικές μάζες πρέπει να αφαιρούνται ΣΤΗΝ ΙΔΙΑ ΕΓΧΕΙΡΗΣΗ (την πρώτη εγχείρηση δηλαδή) και όχι να αφήνονται μέσα στην κοιλιά γιά «να αντιμετωπιστούν αργότερα με χημειοθεραπεία» (όπως δυστυχώς λένε πολλοί). Η συνολική αφαίρεση όλων των μεταστάσεων μπορεί μερικές φορές να χρειάζεται και αφαίρεση άλλων οργάνων, ή μέρους του διαφράγματος, ή μέρους του περιτοναίου. Η αφαίρεση όμως όλων αυτών των μαζών είναι απολύτως απαραίτητη κατά την πρώτη εγχείρηση προκειμένου να δοθεί στην ασθενή η ευκαιρία να ξεπεράσει οριστικά την νόσο της.